سطوح بالای اضطراب و افسردگی در میان معلولان در طول همه گیری

افرادی که در طول همه‌گیری کووید-۱۹ دارای معلولیت هستند، سطوح بالایی از افسردگی و اضطراب را تجربه می‌کنند.

از دانشگاه ییل، دانشگاه ایالتی اورگان، کالج مهندسی اولین، کالج هیرام و کالج مکالستر دریافتند که از زمان شروع همه‌گیری، تعداد محققان دارای معلولیت افزایش قابل توجهی داشته است.

کتی وانگ، دکتری، یکی از نویسندگان این مطالعه و استادیار در دانشکده ییل، «در حالی که همه‌گیری کووید-۱۹ زمان چالش‌برانگیزی برای همه بوده است، با تشدید نابرابری‌های بهداشتی موجود و ظلم سیستماتیک به طور نامتناسبی بر جمعیت‌های حاشیه‌نشین تأثیر گذاشته است». بهداشت عمومی به Theravive گفت.

وانگ پس از مشاهده چالش‌هایی که از زمان شروع همه‌گیری با آن‌ها در جامعه معلولان مواجه بودند، الهام گرفت تا این مطالعه را انجام دهد.

وانگ می‌گوید جیره‌بندی پزشکی، مشکلات دسترسی به خدمات واکسیناسیون یا آزمایش و ناتوانی در پیروی ایمن از تاکتیک‌های کاهش COVID-19 مانند فاصله‌گذاری اجتماعی، تنها برخی از چالش‌هایی است که افراد جامعه معلول در طول همه‌گیری با آن مواجه هستند.

«افراد دارای ناتوانی جسمی که برای انجام فعالیت‌های زندگی روزمره به کمک نیاز دارند، این امکان را ندارند که از نظر اجتماعی از مراقبان خود فاصله بگیرند، استفاده از ماسک ارتباط را برای افرادی که ناشنوا یا کم شنوا هستند دشوار می‌کند. با توجه به این چالش‌ها، تصمیم گرفتم یک نظرسنجی آنلاین برای درک بهتر تأثیر این بیماری همه‌گیر بر سلامت روان بر بزرگسالان دارای معلولیت ایالات متحده، که ۲۵ درصد از جمعیت عمومی، یکی از بزرگترین گروه‌های اقلیت در کشور ما هستند، انجام دهم.

در این نظرسنجی از ۴۱۱ بزرگسال که خود را معلول معرفی می کردند، نظرسنجی انجام شد.

از بین افرادی که مورد بررسی قرار گرفتند، ۶۱٪ از افراد معیارهای احتمالی اختلال افسردگی اساسی را داشتند، در حالی که ۵۰٪ معیارهای احتمالی اختلال اضطراب فراگیر را داشتند.

این نشان دهنده جهش قابل توجهی در داده های قبل از شروع همه گیری است. مطالعات قبلی نشان می دهد که تقریباً ۲۲ درصد از افرادی که دارای معلولیت هستند در مرحله ای افسردگی را تجربه می کنند.

ما همچنین دریافتیم که انزوای اجتماعی، انگ مرتبط با ناتوانی و نگرانی در مورد ابتلا به کووید-۱۹ ارتباط مثبتی با علائم افسردگی و اضطراب دارد. وانگ گفت: افراد دارای چند معلولیت، شرایط سلامت روانی قبل از همه‌گیری یا درد مزمن نیز در معرض خطر بالای سلامت روان بودند.

انزوای اجتماعی عامل اصلی پیش‌بینی اضطراب و افسردگی بود، به طوری که افراد دارای معلولیت در طول همه‌گیری حتی سطوح بالاتری از انزوای اجتماعی را نسبت به گذشته تجربه کردند.

بسیاری از افراد دارای معلولیت دارای بیماری های همراه هستند که آنها را در معرض خطر عوارض قابل توجه یا عفونت شدید ناشی از COVID-19 قرار می دهد. بسیاری از افراد جامعه معلول نیز دچار نقص ایمنی هستند که نیاز به اقدامات انزوای شدید را تضمین می کند.

وانگ گفت: «این یافته به ارزش جوامع مجازی و گروه‌های حمایتی اشاره می‌کند که افراد دارای معلولیت را با یکدیگر مرتبط می‌کنند، که می‌تواند انزوای اجتماعی را کاهش دهد و در عین حال با ایجاد حس همبستگی مقابله با انگ را تسهیل کند».

انگ مرتبط با ناتوانی و توانایی گرایی یکی دیگر از عوامل پیش بینی کننده افسردگی و اضطراب در میان افراد مورد بررسی بود.

در مراحل مختلف همه‌گیری، سیاست‌های مربوط به جیره‌بندی پزشکی حاکی از آن بود که افراد دارای معلولیت از نظر تخصیص منابع COVID-19 مانند دستگاه‌های تنفس مصنوعی از اولویت کمتری برخوردار هستند.

وانگ می‌گوید که یافته‌های این مطالعه اهمیت در دسترس قرار دادن خدمات برای همه، صرف‌نظر از وضعیت سلامتی، را تقویت می‌کند.

“آموزش ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی در مورد اشکال صریح و ضمنی توانمندی به مبارزه با فراگیر ننگ مربوط به معلولیت در محیط های مراقبت های بهداشتی کمک می کند و نگرانی های افراد معلول در مورد ابتلا به COVID-19 را کاهش می دهد، که تا حدی ناشی از ترس از عدم توانایی آنهاست. او به Theravive گفت: اگر بیمار شوند، مراقبت عادلانه دریافت کنند.

بودجه بیشتری باید به مداخلات هدفمند برای افراد دارای معلولیت که نیاز به حمایت اضافی دارند، مانند بازدید از خانه از متخصصان مراقبت های بهداشتی و کمک در فعالیت های روزمره اختصاص یابد.

او می‌گوید که سیاست‌گذاران نیز نقشی در حصول اطمینان از دسترسی به خدمات بهداشت عمومی و اطلاعات بهداشت عمومی برای همه اعضای جامعه دارند.

وی گفت: “باید تلاش شود تا دسترسی به سایت های آزمایش کووید و واکسن افزایش یابد و کمک هایی مانند حمل و نقل باید برای کسانی که برای دسترسی به این خدمات به کمک نیاز دارند ارائه شود.”